اختلال اضطراب فراگیر  معمولا اختلال مزمن و بدون بهبودي خود به خودي در نظر گرفته مي شود . علاوه بر اين ، در سير زمان ، تغييرات زيادي در شدت اين اختلال بوجود مي آيد و همراه با استرس هاي زندگي ، شدت اين اختلال افزايش مي يابد . طبق برخي از گزارش ها (كسلر ، كلر  و ويتچن،  2001؛ استين  ، 2004) دوره هاي اين اختلال معمولا 10 سال طول مي کشد. رپي (1991) اعتقاد دارد بسياري از افراد مبتلا به GAD قبل از مراجعه به درمان ، بيش از 25 سال به اين اختلال مبتلا بوده اند.

علائم GAD  به ندرت خود  به خود بهبود پيدا مي كنند . مطالعه بزرگي كه توسط مركز پژوهش هاي اضطراري هاروارد – براون (يانكز ، وارشاور و كلر ، 1996) انجام شد حاكي از اين بود كه 15 درصد از افراد بعد از يكسال، 25 درصد بعد از دو سال و 38 درصد بعد از 5 سال به بهبوي كامل دست مي يابند . اگر ملاك بهبودي را نداشتن علائم در طي هشت هفته متوالي در نظر بگيريم به اين نتيجه مي رسيم كه علائم GAD  افت و خيز زيادي دارند. بنابرين اين درصدها تخمين واقعي ميزان بهبودي به شمار نمي روند . ميزان عود و بازگشت GAD بسيار بالاست و در صورتي كه افراد مبتلا به GAD درمان مناسب دريافت نكنند ، در اكثر مواقع زندگي خود دست به گريبان اين مشكل هستند (داگاس و چاود ،2007).

نكته ديگري كه بايد در بحث سير و پيش آگهي GAD مد نظر قرار گيرد ، نسبت جنسيتي ميزان ابتلا به GAD است . اغلب پژوهشها (لوينسون و همکاران  ، 1998 ؛ استاوسكي  و بوركروك ، 1998 ؛ رابي چاود، داگاس، كانوي ،2003) نشان داده اند كه GAD در زنان شيوع بيشتري دارد.

فهرست مطالب

تعاريف نظري اختلال اضطراب فراگیر 

تعاريف عملياتي اختلال اضطراب فراگیر 9

چارچوب نظری و پیشینه پژوهش اختلال اضطراب فراگیر

اختلال اضطراب فراگیر    43
سیر اختلال اضطراب فراگیر در DSM    43
سیر و پیش آگهی    45
نظریه های شناختی GAD    47
نظریه ی بک    47
نظریه ی بارلو    51
نظریه ی بورکووک    56
نظریه ی ولز    60

پیشینه در مورد اختلال اضطراب فراگیر     92

تحقیقات انجام شده اختلال اضطراب فراگیر  در داخل کشور    92

تحقیقات انجام شده اختلال اضطراب فراگیر  در خارج کشور    92

نتیجه گیری     94